Senikoorke

Muzikant en docent Anne Stockman constateerde bij haar kennismaking in de ouderenzorg
“Van zingen werden mensen het meest blij. Er kwamen allerlei liedjes terug, ze hadden plezier.”
Vandaar dat ze een koor is gestart, het Senikoorke. Bewoners die niet konden zingen konden mee doen met een instrument.

Een verslagje van een bezoek aan het koor:
‘Terwijl op de achtergrond het geluid van kletterend bestek klinkt, er een telefoon gaat en collega’s bijkletsen bij het koffiezetapparaat zingt het Senikoorke. Wekelijks komt er een groep ouderen samen in het restaurant van Berckelhof om samen te zingen o.l.v. muzikant Anne Stockman. Ze zingen een eigen “good old times medley”, Nederlandstalige songs, I like the flowers maar ook een eigen clublied. Nummers worden waar nodig aangepast in toonhoogte, zinnen apart geoefend, er wordt geklapt en meegedeind, instrumenten worden bespeelt en er wordt uit volle borst gezongen. Anne begeleidt alles zeer professioneel en enthousiast op de piano. Ongelofelijk hoe ze met zoveel respect voor iedereen zo enthousiast deze groep met zoveel diverse mensen aan het zingen krijgt.
Terwijl ik zie hoeveel plezier de ouderen hebben erger ik me toch aan alle geluiden op de achtergrond. Is het storend dat er iemand met een kar vol servies langs loopt en dat er een zuster langskomt met medicatie? Kan het koor beter naar een afgesloten, rustige ruimte waar ze ongestoord kunnen zingen? Doordat het koor nu midden in het restaurant zit, komt er ook een toevallig voorbij schuifelende mevrouw kijken en zelfs meedoen. Anders had ze waarschijnlijk nooit meegedaan. Ook een andere mevrouw helemaal achterin kijkt vooral toe maar doet uiteindelijk ook heel voorzichtig mee.

Ik ben er niet over uit, is mijn ergernis terecht, mijn gevoel dat we een deel van de mensen die meezingen niet echt helemaal serieus nemen door zoveel concessies te doen, en het voor lief nemen dat het muzikale niveau misschien wat minder ontwikkeld kan worden Of heeft het totale open karakter van deze setting juist zijn charme en is het daardoor heel laagdrempelig zodat je meer mensen bereikt? Wat is de juiste keus? Wie weet het? Het lijkt er op dat de ouderen er niet veel last van hebben.’
Maaike Mul, coördinator kunst en cultuur.

Achtergrond:
Dit project is onderdeel van het kunstprogramma (S)pionieren. (S)pionieren is een initiatief van Vitalis WoonZorg Groep. Het project is ontstaan vanuit de behoefte om professionele kunstvakdocenten bagage mee te geven en te ondersteunen om te kunnen werken met de doelgroep ouderen en hun kunstbeoefening succesvol te kunnen uitvoeren binnen de ouderenzorg. Voor dit project werkte Vitalis samen met CKE, onderzoekinstituut het Nivel (het Nederlands Instituut voor onderzoek van de gezondheidszorg) en Morgenmakers. 

(S)pionieren bestaat uit 7 kunstprojecten. 7 kunstvakdocenten van CKE zijn op verschillende Vitalis-locaties aan de slag gegaan. Ze leerden de wereld van de ouderen(zorg) van dichtbij kennen. Vervolgens vertaalden ze hun indrukken naar een kunstproject voor en door ouderen, en eventueel familie, zorgmedewerkers en collega's op de werkvloer. Dit werd begeleid door de Coördinatoren Kunst en Cultuur van Vitalis en de projectleider van CKE. Onderzoeksinstituut Nivel ondersteunde en evalueerde het project. Met de leerpunten van het traject werkt Vitalis aan een vernieuwende methodiek voor kunstprojecten in de ouderenzorg. Morgnenmakers gaven advies in het leggen van verbindingen tussen mensen, organisaties en hun omgeving.

Meer informatie
Maaike Mul, coördinator kunst en cultuur Vitalis wijkzorg: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.